ارسال به دوست 
نسخه چاپي
پیشرفت در تولید پلیمرهای سازگار با محیط زیست برای بسته‌بندی مواد غذایی
به گزارش نگاه هستی به نقل از Baking business، اگرچه پلاستیک‌ها در سال‌های اخیر به دلیل تأثیرات زیست‌محیطی‌شان با واکنش‌های تند و انتقادهای زیادی مواجه شده‌اند اما نقشی حیاتی در بسته‌بندی مواد غذایی دارند. در واقع، تطبیق‌پذیری، استحکام و دوام آنها، یافتن یک جایگزین مشابه را بسیار چالش برانگیز می‌کند.
برای توسعه بسته‌بندی مواد غذایی و نوشیدنی پایدار(بدون آسیب به محیط زیست) و بدون تغییر در عملکرد، تولید‌کنندگان مواد غذایی باید به پلیمرهای زیست تخریب پذیر و مبتنی بر چرخه طبیعی محیط زیست روی آورند. اما این پلاستیک‌های زیست تخریب پذیر چقدر دوام دارند؟ صنعت غذا یکی از بخش‌هایی است که بیشترین بهره را از پیشرفت‌های پلاستیک در قرن گذشته برده است. درست همانطور که بخش خنک سازی محصولات انقلابی در حفظ مواد غذایی برای مصرف‌‌‌کنندگان ایجاد کرد، بسته‌بندی‌های پلاستیکی نیز روند نگهدای و توزیع مواد غذایی را تغییر داد. پلاستیک‌ها وسیله‌ای مؤثر برای افزایش عمر ماندگاری محصولات با محافظت از آنها در برابر اکسید شدن، رشد میکروبی و برخی آسیب‌ها در حین حمل و نقل هستند. تا به امروز، ترموپلاستیک‌ها به طور گسترده برای اکثر بسته‌بندی‌های مواد غذایی و نوشیدنی، به دلیل انعطاف پذیری، مقاومت در برابر ضربه، وزن مولکولی کمتر و مهمتر از همه بازیافت پذیر بودن آنها استفاده می‌شود. با این حال، قابل بازیافت بودن به تنهایی کافی نیست. از آنجایی که پلاستیک‌ها اغلب به درستی دفع نمی‌شود یا زیرساخت‌هایی برای پشتیبانی از بازیافت همه پلاستیک‌ها وجود ندارد، نیاز به جایگزین‌های سازگار با محیط زیست احساس می‌شود. مواد مختلفی مانند کاغذ، شیشه و آلومینیوم در سال‌های اخیر محبوبیت زیادی برای بسته‌بندی مواد غذایی پیدا کرده‌اند. اما همانطور که هر مهندسی در این حوزه می‌داند، جایگزین کردن یک ماده با ماده دیگر ساده نیست و خواص ماده اصلی و ماده جایگزین آن باید در نظر گرفته شود. این امر باعث شده است که بسیاری از شرکت‌های بسته‌بندی مواد غذایی پلیمرهای زیست تخریب پذیر و قابل کمپوست را برای جایگزینی در نظر بگیرند که می‌توانند خواص قابل قیاس با پلاستیک‌های معمولی از خود نشان دهند. فرآیند تجزیه‌ای که یک پلیمر طی می‌کند به تعیین زیست تخریب پذیر یا کمپوست پذیر بودن آن کمک می‌کند. در مورد اولی، پلیمر به دی اکسید کربن، آب، ترکیبات معدنی و زیست توده در محیط‌های کنترل شده خاص، مانند در دمای بالا یا زمانی که در معرض مواد شیمیایی خاص قرار می‌گیرد، تجزیه می‌شود. فرآیند تجزیه‌ای که یک پلیمر طی می‌کند به تعیین زیست تخریب پذیر یا کمپوست پذیر بودن آن کمک می‌کند. در پلیمرهای زیست تخریب پذیر، پلیمر در محیط‌ها و شرایط کنترل شده و خاص، مانند دمای بالا یا زمانی که در معرض مواد شیمیایی خاص قرار می‌گیرد، تجزیه می‌شود و به دی اکسید کربن، آب، ترکیبات آلی و زیست توده‌ها تبدیل می‌شود . از سوی دیگر، طبق استاندارد اروپایی EN13432، پلیمرهای قابل کمپوست بسیار دقیق‌تر تعریف می‌شوند. هر پلاستیکی که به عنوان «کمپوست‌پذیر» علامت‌گذاری شده است، باید در شرایط صنعتی، در دمای حداکثر 60 درجه سانتی‌گراد و در کمتر از دوازده هفته تجزیه شود.